آسمان را خیلی دوست داشت چون در بالای همه چیز خودنمایی میکرد.

در گوشه ی حیاط، نردبان را دید ، چشمانش برق زد.

چون در خیال کودکانه ی او نردبان او را به آسمان میرساند.

به آسمان نگاهی کرد و پایش را بر روی پله ی اول گذاشت و شروع کرد به بالا رفتن از نردبان

اما....

پله های نردبان تمام شده بود و او هنوز به آسمان نرسیده بود.

آری حکایت فهم ما انسان از خدا هم مانند نردبان است و آسمان .

ما فقط تا پله ی آخر نردبان میتوانیم بالا برویم اما تا آسمان هنوز فرسنگ ها راه است.

تنها نکته ی مهم  برای ترقی و پیشرفت همین است:

خدا را در آن بالا ببینیم و به سمتش برویم .

این همان تسبیح است که ما را به حرکت وا میدارد.

نوشته شده در دوشنبه 93/12/25ساعت 2:51 عصر توسط زهرا غلامی نظرات ( ) |