جاده ای بی انتها پیش رویش است. مقصد برایش واضح نیست اما به بودن آن اطمینان دارد .
هر قدم که بر می دارد، مقصد برایش واضح تر می شود.
قدم اول را به آسانی و متواضعانه بر می دارد.
قدم دوم را که می گذارد، زیر پایش می لغزد و به زمین می افتد. اما به شوق مقصد از جا بلند می شود و بدون ذره ای ناراحتی به مسیرش ادامه می دهد.

گام سوم را بر می دارد. درختان سر به فلک کشیده و تنومندی پیش رویش هستند که با اطمینان به وجود نور و گرما از خاک سرد و تاریک سر برآورده و رشد کرده اند.

قدم چهارم را می گذارد. باری از بذر و دانه که بر دوشش سنگینی می کرد، بر زمین گذاشت و آنها را در خاکی مرطوب، کاشت.
حال که بارش سبک شده بود، می توانست به آسانی بدود. قدم هایش سریع می شوند. قدم پنجم، ششم، هفتم، هشتم، نهم و دهم.
دیگر مقصد کاملا مشخص است.

نوری که در چشمان خیره شده اش به آن، می شود موج رضایت را دید.

رضایت از تمامی قدم هایش، رضایت از یکایک اتفاقات و نشانه هایی که در مسیرش بود و رضایت از نوری که اطمینان به وجودش او را به آنجا رسانده بود.

سوره مبارکه فجر